Fredens-Teken

“Beim Wort genommen” aus dem Missionsblatt Februar-März 2016, hier in der plattdeutschen Version.

Jesus sä to sin Jüngers: Dan Freden laat ik jück, min Freden geev ik jück. Ik geev jück nich, as de Welt gifft. Joon Hart schall schreken un nich bang ween. Joh. 14,27

 Dat Minschen sik strie´d un gegenanner in´n Kreeg föhrt, dat treckt sik as bloodroden Faden dörch so lang as dat Minschen gifft. Ok de Bibel het so´n Faden, wonehm se de Geschicht vertellt, vertellt se ok vun Striet un Kreeg.

Geiht al ganz vörn los: Dor maakt de Schlang de eersten Minschen vun Gott afspenstig („Schöll he worhaftig seggt hebben: Eet´t nich vun düssen Boom?“) Un vu nu op glieks sünd de beiden mit Gott utenanner un dan schönen Goorn, dan Gott för jüm maakt harr, dan könnt se vun buten ankieken.

Duurt nich lang, denn sleiht Kain sin Broder Abel dood. Un denn höört dat nich mehr op… bet in unse Tied mit all ehr Leed in Kreeg, Terror, Lüüd in´n Nacken sitten und ut ehr Heimat wegjagen… Un mannicheen möch bloots maal to Roh kamen un Luft holen un ´n annern fraagt: „Wo kann dat angahn, dat `n fründlichen Gott so veel Leed passeern lett?“

Op veele vun düsse Fragen kreegt wi keen Antwort. Man för Freden sorgt Gott. He plant´t em mehrnmag rin in düsse Minschheits-Geschicht mit all ehrn Unfreden. Maakt wi noch groote Oogen, dat Gott sik dörch uns Unfreden nich vun sien Plaan afbringen lett? Sien Plaan, Freden to maaken, uns Minschen mit usen Unfreden sien´n Freden to geben, de mehr is as wenn bloots jüst maal keen Bomben un Granaten rumfleegt? Wohrhafftig, dat is `n Wunner!

„Ehr wees Gott in de Hööchde, un Freden op de Eerd!“ roopt de Engels, as Jesus born warrd. Un „Freden wees mit jück!“ seggt de opstahn Jesus to sin Jüngers. Staht wi nich mit groote oogen dor, wo wi dat seeht un höört? Freden för di – Dor geiht dat Evangelium op to!

„Dan Freden laat ik jück, min Freden geev ik jück. Ik geev jück nich, as de Welt gifft. Joon Hart schall sik nich schreken un nich bang ween.“ Jesus weet wiss: Du kannst de Lüüd lang dan Finger op de Bost drücken un jüm seggen, dat se Freden hollen schöllt: Dat bringt nich veel, – na, villicht hen und wedder mal `n beten wat. Man rechten Freden as Gott sik dat denkt, warrd dor nich vun. Nich, wonehm wi uns dor sülbens um kümmern mööt´t. Dorum maakt Jesus dat anners un seggt de Jüngers sien Freden direktemang to. He weet, dat se dat alleen nich henkriegt.

Dat is ja keen normalen Abend dormals. Dat is Gröndönnerstag, un an´n Dag dornah geiht dat leeg ut för Jesus. De Jüngers seht dat kamen. Un dor nu seggt Jesus: „Joon Hart schall nich schreken un nich bang ween.“ Man – keen woll nu nich bang ween bi sone Utsichten op dan tokaam Dag? Jesus blifft de Roh sülbens – as wenn he jüst op´n annern Steern weer. Man doch seggt Jesus jedeen Woort so, dat sin Jüngers weet´t: Dat meent he so, un dor könnt wi em nich vun afbringen.

Dat Freden – Gott sin Freden – jüst dor in´t Wark sett´t warrd, wonehm Gott sin eegen Söhn an´t Krüz slahn warrd, wonehm de Kreeg vun Minschen gegen Gott nich mehr leeger warrn kann… Dat dor de Freden anfangt, dan de Welt nich kennt un bi sik nich finnen kann – dat schient för veel Lüüd denn doch to wietlöftig: „Jesus hatt dat woll good meent, man dor, an´t Krüz, dor het em dat scheef gahn. He woll Freden bringen, lööf de Minschen, de Freden stift´t, man dat End vun dat Leed weer sin Ünnergang. Lebennig bet hüüt is, wat he seggt hett: Hollt Freden!“ – So verstaht veel Lüüd em bet hüüt verkehrt. Wat weer dat noch mit „Appelle“? Se bringt meist nich veel.

Man Jesus – he versprickt sin Jüngers nix, wat he nich hollen kann. Mannicheen Minsch dormals un hütigendags mag dat för Tüünkraam hollen, dat Jesus starben mutt, un dat dorher de Freden kummt. Ja, dat keeneen ´n annern Slötel hett to „Freden op de Eerd“. Dat Krüz, an dat Jesus hangt, is Gott sin Fredens-Teken. Dor, an´t Krüz hett Jesus de vulle Wucht vun alle Schuld, allen Dood, alle Tranen afkregen, un Gott harr em verlaaten! Leeger geiht dat nich. Un wat he dor dragen hett, kann keen Minsch för sik alleen drägen – un wegdrägenn. Dat hett alleen Gott sien Söhn dragen un wegnehmen un betalen könnt, man de Pries weer sien Leben.

De grooten Fragen an Gott: nah sien Leev, un woför all dat Lieden un de veelen Tranen in de Welt goot ween schöllt, de warrd nich all ´n Antwoort finnen. Man se kommt to Roh in dan Ogenblick, as Jesus an´t Krüz Freden maakt mit Gott. „Freden wees mit jück!“ seggt tolest, an´n Osterdag, de opstahn Jesus. Un mannicheen, de in unse Daag dörch Kreeg un Terror un Leed geiht, seggt genau dat: „Wat mik de ganze Tied dragen hett, dat is de Freden, dan Jesus mi in´t Hart leggt.“

Christus kummt un maakt an´t Krüz Freden twüschen Gott un Minschen. Un vun dor wasst de Freden sogoor twüschen Minschen un anner Minschen. Freden, dan de Welt nich geben kann, man, dan se mehr as nödig hett.

Text+Titelbild M. Benhöfer